გიორგი პოპიაშვილი – სათიბელი

ჩემი ტერიტორია მთებს გადაჰყურებს და მთებს მიღმა მოჩანს თბილისი. ეზოს ქვედა ნაწილი ტყეშია, ზევიდან კი პანორამა იშლება. ვაპირებ, სახლი ამ ლანდშაფტს მოვარგო, ისე, რომ ხედს არაფერმა შეუშალოს ხელი. წარმომიდგენია, რომ იქნება ლამაზი სახლი, სადაც ავალ ხოლმე მარტო, ან მეგობრებთან ერთად, როცა განტვირთვა, ან უბრალოდ რამდენიმე დღით გარემოს შეცვლა მომინდება. რაღაც სეზონზე უფრო დიდი ხანი დავრჩები, რაღაც სეზონზე – ნაკლები. მექნება ძალიან მაგარი ხედი და დღის ძირითად ნაწილს ამ ხედით ტკბობაში გავატარებ. ავალ, დავისვენებ, საღამოობით მეგობრებთან ერთად ვიღლაბუცებ. არც იმის წარმოდგენა მიჭირს, რომ შეიძლება ტყეში ცხელი ჯაკუზები ჩავდგათ…

ამჟამად ჩემი ყოველდღიურობა მიბმულია ქალაქზე და თბილისის ცენტრზე, ამიტომ „სათიბეში“ საცხოვრებლად გადასვლას ჯერ არ ვგეგმავ, თუმცა არც ესააა გამორიცხული. გზასთან ასეთი დამოკიდებულება მაქვს – ერთია, მათემატიკურად რა დრო სჭირდება სახლში მისვლას და მეორე – როგორი გზა გაქვს გასავლელი. თბილისში ჩემი სამოძრაო არეალი, ძირითადად, ვერა-ვაკეა. ანუ, საშუალოდ ნახევარი საათი მჭირდება ორბეთში ასასვლელად. ეს კი არც ისე ბევრია. თვითონ მარშრუტს რაც შეეხება: არსებობს გზები, რომელიც მოკლეა, მაგრამ იქ გავლა არ გიხარია და პირიქით – ზოგიერთი გზა უფრო გრძელია, მაგრამ არ გეზარება. ამ თვალსაზრისით ორბეთის გზა მომწონს, სასიამოვნოდ გასავლელია და არ მღლის. მაგალითად, მირჩევნია ორბეთში ავიდე, ვიდრე – ლისზე.

შეიძლება გულუბრყვილო მოლოდინი იყოს, რომ ყველაფერი, რასაც გეგმავ, 100%-ით გამოვა, მაგრამ რისკენაც ირაკლი გაფრინდაშვილი მიისწრაფის, რის გაკეთებასაც აპირებს და როგორი ადამიანების თავმოყრასაც ცდილობს, ძალიან მომწონს. ვფიქრობ, ის ხალხი, ვინც „სათიბეში“ დასახლდება, სწორ გრავიტაციას გააჩენს ამ ადგილის მიმართ და ეს აუცილებლად აისახება დაგეგმილ, თუ დაუგეგმავ შედეგზე. ერთ ოთახში რომ შეყარო რაიმე ნიშნით გაერთიანებული 10 ადამიანი, იქ აუცილებლად მოხდება რაღაც საინტერესო, წინასწარი შეთანხმების გარეშეც. „სათიბეშიც“ მაგ რესურსს ვხედავ. მჯერა, რომ ის კომუნა, რომელიც ჩვენთან იქმნება, „სათიბეს“ განსაკუთრებულ ადგილად აქცევს. თუ ყველა გადმოვა, ვინც ვიცი, რომ აპირებს, თუ ეს დინამიკა შენარჩუნდა და აქ შეიკრიბა და დასახლდა ეს ხალხი, მეტის გაკეთებას შევძლებთ ერთად. როცა „სათიბეში“’ სიცოცხლე შეიქმნება, მოსახლეობა უკვე გატკეპნის გზებს, გამოერკვევა და დაფიქრდება, უფრო ორგანულად გამოჩნდება, რა გვინდა – ფოტოსტუდია, ბოულინგის დარბაზი, თუ სკვოშის დარბაზი.  დარწმუნებული ვარ, ამ პროცესისა და ინიციატივების ხელშეწყობას და მართვას ირაკლი კარგად გაართმევს თავს.       ერთი წუთი რომ მქონდეს ჩემი საუკეთესო მეგობრის დასარწმუნებლად, რატომ უნდა იყიდოს მიწა „სათიბეში“? ვერაფერს გამოვიგონებ, უბრალოდ ჩემი პირადი გამოცდილებიდან გამომდინარე ვეტყვი, რომ აუცილებლად ავიდეს და ნახოს ეს ადგილი, ეს ულამაზესი ბუნება, მთების ფორმა, რელიეფი, ტყეების კუნძულები, მინდვრები – ყველაფერი ის, რაც ჩემთვის აღმოჩნდა გადამწყვეტი. მხოლოდ ამის შემდეგ შეაფასოს და მიიღოს გადაწყვეტილება.